Sevdiğim ve benim için çok özel olan insanlar için kullanmak istemediğim bir cümle vardır; “O da diğerleri gibi sıradanlaşmış, benim sıradanlığa isyanlı hayatımda…”
Kurmak istemem bu cümleyi.
Bu durumu nasıl aşıyoruz?! Bizlere verilen değeri fark edip, son damlasına kadar hissediyoruz. Hadi ama bunun nasıl yapılacağını sizlerde en az benim kadar iyi biliyorsunuz, numara yapmayın şimdi. Bunun gerekli olan tek oldu “gerçekçilik”tir… Bu olmadan olmaz.
Şunu fark ettiniz mi bilmiyorum? Bizi seven insanlara mutlaka şans vermeliyiz. Onlarla mutlu olabiliriz. Bunun farkında mısınız?
Bizim bencillik edip bizi sevmesini bekleyip istediğimiz insanlar bizi sevmeye biliyor ve biz onları bir ömür bekleyerek gercek sevgi hasreti çeker ve büyük ihtimalle gözümüz acık gideriz…
Bu yüzden at gözlüklerimizi atıp etrafımızı daha net görmeliyiz. Ancak böylelikle yakalayıp gerçek sevgiyi ve böylelikle kırabiliriz mutsuzluk zincirini. Ve kim bilir; böylelikle bizi sevmesini beklediğimiz insanlara da öğretmiş oluruz sevginin şans verilerek olacağını… Böylece en başta kendim için kurulmaz olur bu cümle; “O da diğerleri gibi sıradanlaşmış, benim sıradanlığa isyanlı hayatımda…”
